در صحنه‌ای که مریلین مونروی جوان در حال تست دادن برای فیلم به خودت زحمت در زدن نده است، در تحلیل نقشش در فیلمنامه به رمان‌های داستایوفسکی اشاره می‌کند. مردی در خارج از قاب با تمسخر و تحقیر می‌خندد و می‌پرسد: «تو داستایوفسکی خوندی؟!» آن عبارت تحقیرآمیز «بلوند خنگ» که مونرو را با آن توصیف می‌کنند، از این کلیشه غلط برمی‌آید که زن زیبا و لوند و جذاب نمی‌تواند باهوش و آگاه و اندیشمند باشد. در ادامه صحنه می‌بینیم که مونرو به شکل تحسین‌برانگیزی ابعاد درونی شخصیت زن را می‌پروراند و اجرای درخشانی را ارائه می‌دهد اما وقتی عوامل فیلم از تهیه‌کننده درباره شیوه بازی و تحلیل نقش مونرو می‌پرسند، تهیه‌کننده می‌گوید: «فقط باسنش رو ببینید.» همان لحظه دوربین، مونرو را از پشت سر در قاب می‌گیرد و بر باسن او تاکید می‌کند و نشان می‌دهد که چطور او همواره به عنوان یک ابژه جنسی دیده شده است نه یک بازیگر. همانطور که لورا مالوی نیز می‌گوید: «مریلین مونرو همیشه یک تصویر بود تا یک شخصیت. تصویری از بدن فیتیش‌شده یک ستاره زن.» مونرو در تمام عمرش میان شخصیت و تصویرش سرگردان بود. هرگاه می‌کوشید نقاب مونرو را کنار بزند و خودش باشد، تنهایی و طردشدگی را تجربه می‌کرد و هرگاه به قالب «بابمشل بلوند» تن می‌داد، مورد سوءاستفاده جنسی قرار می‌گرفت. هرچند سرگذشت او، یگانه و منحصربه‌فرد است اما شرح‌حالی از وضعیت دوگانه همه زنان را به نمایش می‌گذارد: زنان برای اینکه مطلوب به نظر برسند، باید اروتیک باشند اما همزمان به خاطر جاذبه‌های جنسی، تحقیر، استثمار و طرد می‌شوند.
در اولین برنامه سینماتک کایه دو فمینیسم به نقد و تحلیل فیلم بلوند ساخته اندرو دامینیک می‌پردازیم و با تمرکز بر مقاله لورا مالوی پیرامون مونرو به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهیم که چطور مریلین مونرو به یک شمایل جنسی در سینما بدل شد و چقدر تصویری که اندرو دومینیک از مونرو نشان می‌دهد، در راستای به چالش کشیدن آیکون‌سازی جنسی از اوست؟
برای دریافت فایل آفلاین جلسه نقد و تحلیل فیلم بلوند می‌توانید از طریق شماره زیر به ادمین کایه دو فمینیسم پیام دهید.
+33624783228
